binnen en buiten
Vanuit mijn vrije experimenten met materialen, voorwerpen en vormen ontstaan sculpturen, videoperformance, foto's en installaties. Humoristisch, een beetje absurd, maar vooral sensueel en tactiel. Soms is de vingerafdruk in het materiaal nog letterlijk te zien. Ik assembleer, combineer, bouw en perform. Alles is voor mij materiaal: lood, was, water, lucht, videopixels, printerinkt en mijn eigen lijf.
Door mijn visuele beperking spelen de handen en de tast in het maakproces voor mij een bepalende rol. Uit deze constante wisselwerking tussen zien en voelen ontstaat een geheel eigen beeldtaal: speels, onvolmaakt, maar ook dichtbij en tastbaar. Omdat het meeste van mijn werk ruimtelijk is, blijft de mogelijkheid altijd open om het met je handen te omvatten.
Videobeelden lijken soms stil te staan, sculpturen lijken in beweging te komen. De grens tussen het stilstaande en bewegende beeld vind ik het meest spannend. Kunnen digitale pixels ook ruimtelijk geordend worden? Kan een still uit een video een ruimtelijke sculptuur worden?
In mijn sculpturen zitten verwijzingen naar het menselijk lichaam als inspiratiebron. Ik gebruik mijn eigen lichaam als materiaal als ik een performance doe voor de camera.
Kunst maken is vooral mijn handen gebruiken. De handeling is voor mij de meest elementaire menselijke beweging die van het ene stille moment naar het andere leidt. Doordat de handeling met het beeldend materiaal zo centraal staat oogt mijn werk als een experiment. Alsof de actie met het materiaal slechts tijdelijk gestopt is, iets wat voortijdig en onvolmaakt ontsnapt is uit de werkplaats. Of de toeschouwer kijkt stiekem mee met mijn intieme handelingen met het materiaal.
De handelingen en de verbindingen krijg je als kijker vaak op naïeve wijze gegeven. Vervolgens daag ik uit om zelf ook op onderzoek te gaan, te kijken, te voelen, te bewegen. Kunst scheppen is een fysieke activiteit, kunst waarnemen bij mijn werk ook. Zo blijft de toeschouwer steeds het eigen lijf voelen en wordt de ontmoeting met het beeld intiemer en intenser. Alleen dan kan het kunstwerk langzaam binnendringen en kun je iets van jezelf terugvinden. In een wereld waarin kunst met 'de handen op de rug' bekeken wordt, is het mijn ambitie de toeschouwer niet alleen visueel, maar ook tactiel te laten waarnemen.
Is het mogelijk om als kunstenaar tot het 'binnenstebinnen' van een sculptuur door te dringen? Is het als kijker mogelijk de beweging van buiten naar binnen en vervolgens weer van binnen naar buiten mee te beleven?